करुणाष्टक
अनुदिन अनुतापे तापलो कृष्णराया ।
परम दीनदयाळा निरसी मोहमाया ।
अचपळ मन माझे नावरे आवरीता ।
तुजविण शिण होतो धाव रे धाव आता ॥ १ ॥
भजनरहित कृष्णा सर्वही जन्म गेला ।
स्वजनजनधनाचा व्यर्थम्या स्वार्थ केला ।
यदुपति मति माझी आपुलीसी करावी ।
सकळ त्यजुनि भावे कास तुझी धरावी ॥२॥
तन मन धन माझे माधवा रूप तुझे ।
तुजविण मज वाटे सर्व संसार ओझे ।
विचलित न करावी सर्वथा बुद्धी माझी ।
अचल भजन लीळा लागली आस तुझी ॥३॥
चपळपण मनाचे मोडिता मोडवेना ।
सकळ स्वजन माया तोडिता तोडवेना ।
घडी घडी विघडे हा निश्चयो अंतरीचा ।
म्हणवूनी करुणा हे बोलतो दीनवाचा ॥४॥
जळत हृदय माझे जन्म कोट्यानुकोटी ।
मजवरी करुणेचा यादवा पूर लोटी ।
तळमळ निववी बा कृष्ण कारुण्यसिंधु ।
षडरिपु कुळ माझे तोडी यांचा संबंधु ॥५॥
स्वजनजनधनाचा कोण संतोष आहे ।
यदुपतिविण आता चित्त कोठे न राहे ॥
जीवलग जीव घेती प्रेत सांडोनि जाती ।
विषय सकळ नेती मागुता जन्म देती ॥६॥
सकळ जन भवाचे आथीले वैभवाचे ।
जिवलग मग कैचे चालते हेचि साचे |
विलग विषम काळी सांडिती सर्व माळी ।
यदुवीर सुखदाता सोडवी अंतकाळी ||७||
उपरती मज कृष्णींजहाली पूर्णकामीं ।
सकळजनविरामी कृष्णविश्रामधामीं ॥
घडी घडी मन आतां कृष्ण रूपी भरावे ।
यदुकुलतिलका बा आपुलेसे करावे ॥८॥
इति श्रीकरुणाष्टकसमाप्त
